Waar een wil is, is een weg!

Droombaan verwezenlijken?!
Laten we er geen doekjes om winden, als je chronisch ziek bent of gehandicapt is het moeilijk tot onmogelijk om je droombaan te verwezenlijken. De overheid wil werkgevers er nu toe dwingen om ‘arbeidsgehandicapten’ zoals dat zo mooi heet in dienst te nemen, maar is dat waar je als chronisch zieke of gehandicapte echt op zit te wachten? Dat je als verplichting wordt gezien? Ik dacht het niet!

Maar hoe kom je dan aan je droombaan? Waar een wil is, is een weg zeggen ze toch, maar wat als die weg geblokkeerd is of zelfs dood lijkt te lopen omdat je als gevolg van je beperking op de arbeidsmarkt geen kans krijgt?

In mijn geval was die droombaan advocaat worden, niet zomaar een advocaat, maar letselschadeadvocaat. Letselschadeadvocaat, waarom wil je dat nou worden is de vraag die ik nog steeds krijg, maar dat zit dus als volgt.

Woede versus vechtlust
In 1997 werd bij mij ontdekt dat mijn nieren niet meer werkten, dat is schrikken. Maar de schrik veranderde in boosheid, woede zelfs toen ik te horen kreeg dat mijn voormalige huisarts dat al jaren wist. Bij de keuring voor militaire dienst had men namelijk al ontdekt dat ik een beginnende nierinsufficiëntie had. En mijn woede werd nog groter toen ik te horen kreeg dat als er op tijd gereageerd zou zijn, ik wellicht nooit aan de dialyse had gehoeven.

Woede maakte uiteindelijk plaats voor vechtlust en dus besloot ik mijn toenmalige huisarts aansprakelijk te stellen. Wat een gevecht was dat, wat een wilskracht heb je nodig om een gevecht tegen de verzekeraar te winnen. Eerst mijn ziekte overwinnen en nu een gevecht tegen een verzekeraar met maar één doel; zo weinig mogelijk betalen. Jaren van vechten en veel frustratie heeft het gekost voordat ik eindelijk mijn recht kreeg. Dat moet toch beter kunnen dacht ik. En dat is dus de reden dat ik na mijn studie aan de HEAO rechten ben gaan studeren met als master gezondheidsrecht.

Studeren
Ook studeren is niet altijd even eenvoudig als je chronisch ziek bent. Niet alleen is het lastig te combineren met 3 tot 4 keer in de week dialyse, maar in het begin was de medewerking van de universiteit niet echt optimaal om het maar zacht uit te drukken. En dus weer vechten voor je rechten. Maar waar een wil is, is een weg, dus in 2008 afgestudeerd als jurist. Nu nog even een baan als advocaat vinden! Beetje naïef natuurlijk, want mij werd al snel duidelijk dat men nou niet echt zat te wachten op mij. Ok, geen probleem, dan maar voor mijzelf beginnen. En nadat de plaatselijke Orde van Advocaten uiteindelijk na maanden overtuigen zijn akkoord gaf, was het dan zover, de beëdiging als advocaat.

Droombaan gerealiseerd
Nu ben ik al weer ruim 6 jaar advocaat, heb een eigen kantoor, leuke collega’s en ik help mensen die net als ik het slachtoffer zijn van een medische fout. Ik ben na jaren vechten waar ik zijn wilde, heb mijn droombaan gerealiseerd, ook al is het niet altijd even gemakkelijk. En dus kan ik zeggen, waar een wil is is een weg, ook als je chronisch ziek of gehandicapt bent.

Ik weet natuurlijk wel dat niet iedereen de energie heeft die ik nu heb en het niet eenvoudig is om in je eentje je eigen weg te vinden op de arbeidsmarkt en je droombaan te realiseren. Je begint niet even zomaar een bedrijf. Daarom is het zo fijn dat de Bart de Graaff Foundation er is. Ook mij hebben ze geholpen. Niet alleen financieel, maar ook door een topadvocaat te vinden die mij tot op vandaag steunt. Want waar een wil is, is een weg, maar een beetje hulp om je op weg te helpen en op koers te blijven is wel erg fijn!