If I could turn back time

Op zoek naar een parkeerplaats word ik opeens terug in de tijd gegooid. Radio 10 draait ‘If I could turn back time’ van Cher en opeens zie ik mezelf weer voor de tv zitten als 11-jarige. Dat kleine meisje vol met dromen en wilde plannen kijkt vol bewondering hoe Cher over dat dek vol met matrozen ronddanst in een erg sexy pakje.

Dat ik niet hetzelfde ben als m’n vriendinnen, daar was ik al snel achter. Terwijl zij droomden van huisje, boompje, beestje, droomde ik van Amerika, de wereld zien en avontuur (en oké, er net zo sexy uitzien als Cher ;)!).

Acht jaar later vertrok ik dan ook naar Amerika en kwam die droom uit… nou ja, voor een jaartje dan. Terug gekomen werd het dan toch echt tijd voor het echte leven, een baan, een huis en langzaam verdwenen de dromen naar de achtergrond en was het avontuur ver te zoeken.

M’n leven begint een beetje een sleur te worden. Ergens knaagt het, maar hey, zo hoort het nou eenmaal, het kan niet altijd feest en spannend zijn. Dit is volwassen worden en dus kabbelt m’n leventje rustig verder.

En dan in één keer: KANKER!

Die oproep die op de mat valt op m’n 30^ste verjaardag negeer ik, want op een of andere manier weet ik: als ik ga dan is het fout. Dus steek ik m’n kop in het zand, totdat een vriendin die er zes maanden later uit trekt met de opmerking: “Kom op, het is maar een onderzoekje, het doet geen pijn en ze vinden toch niks”. Maar het was wel degelijk fout en goed fout ook…

En daar lig je dan in het ziekenhuis, al die moeite, het harde werken voor een ‘gewoon’ leventje en al je zekerheden… alles in één keer weg. Dat m’n werkgever zo ‘vriendelijk’ was om m’n contract niet te verlengen wist ik toen nog niet, maar wat ik wel wist is dat als ik het zou redden ik dingen anders zou gaan doen.

Eenmaal thuis adviseerde het UWV, nadat m’n contract niet verlengd werd, om het vooral rustig aan te doen, ik had het zwaar genoeg gehad. Maar ik wou helemaal niet rustig aan doen en werd gek van het thuiszitten. Dus dan maar een thuiscursus Evenementenorganisator, iets wat ik eigenlijk altijd al deed maar misschien werd het nu tijd om er een carrière van te maken. Cursus afgerond met gemiddeld een 9, maar met het besef dat de bank me nooit een lening zou geven voor een eigen bedrijf (na wat navraag), valt dan toch dat certificaat op een dag op de deurmat. In het voorbij gaan pik ik het op en maak ik het open als ik in de auto stap. Leuk, zo’n certificaat maar wat moet ik ermee. En alsof het zo moest zijn, zet ik de radio aan en hoor ik de stem van Bart… ja, die Bart waar ik als 11-jarige ook zo om moest lachen. Hij biedt een kans, één die ik met twee handen aanpak en na een paar zenuwachtige weken kwam het verlossende woord. Ik werd een Bikkel.

Nou dat hebben ze geweten bij de Bart de Graaff Foundation. Wat zouden ze een spijt hebben gehad. Want een makkelijke Bikkel die braafjes het advies zou opvolgen werd ik niet, nee, ik wilde het op mijn manier doen. Na het volledig verliezen van alle controle tijdens m’n kankerperiode was het nu tijd om dingen te doen zoals ik het wilde. Dat ik nog niet klaar was met het verwerken van mijn ziekte wist ik toen nog niet, want ik was er immers met een lach en weinig tranen door heen ‘gefietst’, ik had m’n haar niet verloren en de gevreesde kotspartijen tijdens de chemo’s waren ook uitgebleven. Gelukkig wees m’n mentorbedrijf me een coach aan die om een of andere manier precies wist hoe ze hiermee om moest gaan. Ja, er zijn harde woorden gevallen, met deuren geslagen en boos weggelopen bij gesprekken, maar oh wat ben ik dankbaar dat ze niet opgaf. Want door haar besefte ik wat ik echt wilde, welke gevechten het waard waren om voor te knokken en welke niet en weer te durven dromen. En voor dit ben ik de Bart de Graaff Foundation, m’n coach Lisette en mijn mentorbedrijf Alliander nog steeds dankbaar!

En heel langzaam komt dat meisje van 11 weer terug, dat meisje vol met dromen! Maar dit keer een stukje ouder, wijzer en de dromen worden omgezet tot plannen.

If I could turn back time… nee dank je! Al zou ik dat sexy pakje nog steeds wel een keer van je willen lenen, Cher ;)!

Ellen Paanakker, Bikkel 2012, www.mysweetparty.nl

Bekijk meer info over ...