Heb jij een vuurtje voor me?

Gewoon mens, cakeje of misbaksel?
‘Goh, ik voel mij net een gewoon mens’ Deze zin schoot het laatste jaar regelmatig door mijn hoofd. Stom natuurlijk, want ik bén gewoon een mens, net als jij en ieder ander. Maar ik heb mij toch jaren een soort van ‘misbaksel’ gevoeld, een cakeje dat goed begon maar ergens in het midden van het bakproces toch inzakte.  En dan mag je nu eenmaal niet bij de andere cakejes in de winkel liggen.

Door allerlei omstandigheden krijg je echt het idee dat jij er gewoon niet zo toe doet. M’n schoolperiode heeft achteraf niet heel positief bijgedragen aan m’n zelfbeeld. Daarnaast bleek m’n lichaam niet te vertrouwen op meerdere gebieden, ik had hier eigenlijk niet eens meer moeten zijn, je levert door je gezondheid geen bijdrage aan de maatschappij (tenminste geen betaalde, want geen werkgever zit op je te wachten) je sociale contacten worden minder en langzaamaan sijpelt er steeds meer eigenwaarde door het doucheputje zo het riool in.

Waakvlammetje
Totdat er alleen nog maar diep in je binnenste een zacht, bijna onzichtbaar waakvlammetje brandt. Je eigen vlammetje. Eentje die ondanks alles toch nooit het vertrouwen heeft verloren en weet dat het anders kan. Die smacht om ontstoken te worden en eigenlijk het liefst zelfs een vuurzee wil veroorzaken. Omdat je ook door je plek buiten de gevestigde orde maar al te goed door hebt dat er veel dingen niet kloppen. Dat de mens in een schijnwereld leeft, dat ze hun kostbare leven invullen met zeepbellen die nergens toe leiden.  Dat velen niet door hebben dat alles zomaar voorbij kan zijn. Dat ze gezondheid als vanzelfsprekend ervaren en het grootste belang hechten aan materie. Die in een slaapzak voor de Applestore gaan liggen zodat ze ‘de eerste zijn’. Die alleen bezig zijn met werelddingen die de media ze op dat moment voorschotelt, vooral hard hun ongenuanceerde mening schreeuwen om daarna weer door te gaan met het leven van alledag alsof het schreeuwen daadwerkelijk bijdroeg aan de wereldvrede. Ik zou ze door elkaar willen schudden, heel hard, kijk nou eens waar je mee bezig bent! Hoe gemakkelijk je je kostbare leven en energie steekt in… niets!

Hoogbegaafdheid
Ergens op die levensweg kwam ik ook in aanraking met hoogbegaafdheid. Nu hoor ik het gros al zuchten en de oordelen klaar hebben, de vingers al boven het toetsenbord om hun eigen ‘o zo belangrijke’ mening te verkondigen. Laat me raden:

• Slim zijn, dat is alleen maar gemakkelijk laten we geen problemen maken die er niet zijn
• de ouders willen graag dat hun kind hoogbegaafd is en pushen te veel.
• als hij/zij zo hoogbegaafd is, waarom…gevolgd door een compleet onlogische opmerking over de spelling of inhoud van het bericht
• mijn buurjongen heeft 3 studies in een keer gedaan en nooit ergens last van gehad (nee, dat is keihard bewijs, bedankt voor het delen van dit geweldige inzicht!).

Ik heb ze allemaal al eens gehoord.

In hetzelfde land waar topvoetballers worden behandeld als goden, voor een opgeteld loon waar je vele noodlijdende sectoren/groeperingen een heel eind mee op weg kan helpen mag je niet te veel zeggen over mensen die geboren worden met een ander soort brein. Een brein dat sneller werkt, dat creatief en gevoelig is en dat in deze maatschappij niet altijd past. Mensen die cognitief boven het maaiveld uitsteken daar maaien we zo vaak gewoon overheen. Al kunnen ze nog zo van waarde zijn voor de maatschappij en de economie! Die passen nu eenmaal niet in het toch nog calvinistische Nederland. Maar ik heb genoeg gezien en gehoord om mijn eigen weg te volgen. Het vergt hard werken, een reis met vallen en opstaan, maar weet je ook dat is niet erg. Dat moeten wel meer mensen.  Wees alleen niet bang om hulp te zoeken. Ik dacht al die jaren dat ik het alleen moest doen, dat lukt niet altijd en ook dat is geen schaamte.

Bart de Graaff Foundation
De Bart de Graaff Foundation geloofde zowaar in mij, keken door alle rompslomp heen en zagen potentie in die kleine waakvlam. Dat vertrouwen alleen al was  genoeg om het tij te keren. Zij begeleidden mij van een ‘niets ‘ naar ‘iets’. Ik ging afgelopen week zelfs in m’n eentje (that is a small step for man, a giant leap for Liane) naar een congres over hoogbegaafdheid waar o.a James T. Webb, Een autoriteit op het gebied van hoogbegaafdheid, met zijn wijsheid en kennis liet weten waar de pijnpunten zitten. Die herkenbare pijnpunten waar ik juist hoogbegaafden bij wil helpen. En dat hij ook nog benadrukte dat je soms maar één persoon tegen hoeft te komen die je begrijpt of die je vertrouwt en alles weer in goede banen kan leiden, werd ik bevestigd dat ik mijn (inmiddels Olympische!) vuur door ga geven aan deze groep kinderen en jongeren. Aan de kleuter die niet begrijpt dat z’n handjes niet altijd kunnen wat het hoofd wil. Aan de meisjes die door hun lieve zachtaardige aanpassen niet gezien worden. Aan de jongeren die het systeem niet meer zien zitten en zo moe zijn van het aanpassen.

En ik voelde ik mij gewoon een echt mens! Een mens op de juiste plek.

Het mooie is dat als je eenmaal durft te erkennen dat je misschien niet de krachtige persoon bent waarbij alles vanzelf gaat maar ondanks dat toch doorgaat met je doel, mensen dáár nu juist respect voor hebben en de benodigde hulp als vanzelf komt. Zo kreeg ik van Tijl Koenderink een plek aangeboden voor de gevorderden opleiding bij Novilo waar ik binnenkort mee ga starten.

Het maakt niet uit hoe snel je gaat, als je maar de goede richting op gaat!

Op je eigen (half)volle kracht voorruit.

Laat je ook aansteken door de mooie vlammen die deze maatschappij heeft en geef je eigen vuur door, of blijf in je zeepbel met kokervisie en brand alleen je eigen vingers.

De keuze is aan jou.

Voor blussen is het toch al te laat.