Als Bikkel zijn de maandagen weer een feest!

‘Jij kunt niet meer werken en je moet het al helemaal niet meer willen’. Dat waren de harde woorden die mij naar het hoofd geslingerd werden op 27- jarige leeftijd, na het krijgen van een herseninfarct. En was het nu alleen een herseninfarct geweest, dan was het misschien nog anders geformuleerd. Maar aangezien ik ook aan de ziekte SLE (lupus) lijd, zagen sommigen in mij geen deelnemer meer binnen het arbeidsproces.

Ik telde dus niet meer mee. Ik werd als het ware van het spelbord af gekegeld en ik mocht langs de zijlijn mee kijken. Er werd nog net niet gezegd ‘jij doet niet meer mee, jouw beurt is voorbij’. Dit is voor iemand waarbij zijn werk zijn grootste hobby was een hard gelach. Ik stond letterlijk bijna iedere maandag huilend voor het raam, te kijken hoe iedereen naar zijn werk ging. En wanneer mensen in het weekend klaagden dat zij maandag weer moesten gaan werken, wilde ik hen het liefst door elkaar schudden en ze vertellen, dat ze blij moesten zijn dat ze konden en mochten gaan werken.

Toch bleef ik optimistisch. Diep in mijn hart wist ik dat mijn tijd echt wel weer zou komen. Hoe harder sommigen riepen dat het niet zou gaan, hoe groter de vechtlust werd en ik wist dat ik het op een gegeven moment gewoon zou doen…

De pitch bij de Bart de Graaff Foundation
Na de nodige tegenslagen, had ik nog steeds de ontembare wil mijn eigen tekstbureau voor online & offline media te starten. Op het internet viel mijn oog op de Bart de Graaff Foundation. Zij helpen mensen met een beperking of chronische ziekte om hun ambities te realiseren.

Ik heb mij direct ingeschreven en vanaf dat moment heb ik alles vol overgave gedaan, zo van: “dat ga ik doen!!!” Er volgde een selectieprocedure. Vervolgens moest ik een mini- ondernemingsplan schrijven en hierna was ik één van de gelukkigen die mocht komen pitchen in Hilversum. Ik was vreselijk zenuwachtig. Door Corine van de Bart de Graaff Foundation werd ik meegenomen naar de zaal. De stappen er naartoe dacht ik dat de grond onder mijn voeten weg zou zakken en op het moment dat ik in de zaal voor een heleboel mensen stond, wenste ik dat ik kon roepen: “Huub, Huub Huub Barbatruc!” en ik mij thuis op de bank zou terug vinden. Toen dit niet lukte besloot ik dit gewoon eens eventjes te gaan doen. Ik nam een hap lucht en dacht: “Ik word een Bikkel!” Als je dit maar hard genoeg tegen jezelf zegt, ga je erin geloven. En dat het geholpen had, bleek de volgende dag. Ik kreeg een telefoontje van Corine. Ik was één van de Bikkels van het jaar 2015- 2016. Ik mocht mijn eigen onderneming gaan realiseren met behulp van mijn twee mentoren Xander en Sigrid van SamenOndernemen
Al die tijd, dat ik erin was blijven geloven en al het werk wat ik erin had gestoken was niet voor niets geweest. Al het geluk van de wereld was voor mijn gevoel na hele lange tijd eindelijk eventjes op mij gericht!

Mijn droom is uitgekomen
Ik wist dat dit mijn leven zou gaan veranderen, maar dat is wat ik wil. Als ondernemer moet je veel energie en tijd in je werk stoppen. Zeker met een chronische ziekte, ( waarbij in mijn geval de energie vaak schaars is ), betekent dit veel gerichte keuzes maken en zeer efficiënt je tijd indelen. Ook hier kom je dan weer onbegrip tegen, want sommige mensen snappen niet hoe je werk kunt verkiezen boven leuke dingen. Zo verschijn ik soms niet op een verjaardag of een uitje, omdat ik die uren aan energie in mijn onderneming heb gestopt. Maar dat is hetgeen wat ik leuk vind en hier ligt mijn passie! Wat is er niet mooier dan iets doen, wat je graag doet en je daar ook nog je brood mee kunt verdienen… Dat is toch het mooiste wat er is? Dat wens ik alle mensen toe. Mijn droom is uitgekomen!

En ik zeg niet dat iedereen dit moet of kan doen. Dit kwam voor mij op het juiste moment, door familie en een aantal vrienden om mij heen die al die tijd wèl in mij zijn blijven geloven en doordat ik zelf al die tijd mijn droom heb nageleefd. Kracht komt niet voort uit lichamelijk vermogen, het komt voort uit een ontembare wil!
Daarnaast was me dit niet gelukt zonder de Bart de Graaff Foundation en mijn mentoren. Van hen krijg ik de hulp, de aanmoediging, de steun en het applaus. Zij zijn mijn ondersteunend publiek.

Ondanks alles ben ik gelukkig!
Iedere dag werk ik met veel plezier en positieve energie, een aantal uren aan het opbouwen van mijn eigen onderneming De Kok Context. Uiteraard werkt mijn lichaam ook nu nog lang niet altijd mee, slik ik nog net zoveel medicijnen als voorheen en moet ik met regelmaat naar het ziekenhuis, maar ik doe nu wel wat ik zo graag wil. Ik bewijs dat ik nog wel kan werken, alleen op mijn aangepaste manier. Ik kan volmondig zeggen: ‘ondanks alles ben ik gelukkig!’

En die maandagen… Die zijn voor mij inmiddels iedere week weer een feest! Ik mag en kan dan net als vroeger  weer starten met de werkweek. Van mij mag het iedere dag maandag zijn!

Groetjes,
Antoinette de Kok