Lopen zoals het loopt

Met mijn hart kloppend in mijn tenen tot aan mijn kruin, sta ik met mijn voeten vergroeid met de vloer voor een groep collega’s. Ik sta. Ik sta. Ik sta. Ik sta. En ik ga jullie nu iets voorlezen. Iets wat jullie misschien niet begrijpen. Want het verhaal dat vooraf gaat aan mijn rijm gaat diep en is letterlijk en figuurlijk pijnlijk. Maar dit is niet voor niets een workshop Spoken Word, dus ik zal nu spreken:

uiteindelijk… ben ik de tel kwijtgeraakt
ontelbare breuken en littekens vergaard
ze hebben mij tot mij gemaakt, zijn
symbool geworden van mijn ware aard

Ik trek mijn voeten van de vloer en begin aan de route terug naar mijn stoel. Nog even en ik kan van de zenuwen niet meer staan en dat kunnen staan is mij juist zo dierbaar. In mijn vlucht hoor ik nog een paar kreten als “wow” en “diep”. Naar gezichten durf ik niet te kijken. Een enkeling kent mijn verhaal, de meerderheid niet. Die zien gewoon Liselore, sinds kort in dienst als specialist cultuurparticipatie en daarvoor de receptioniste.

De receptioniste die binnenkwam met een WAJONG uitkering en daar zo snel mogelijk vanaf wilde. De receptioniste die niet op hakken kon lopen, dit wel deed en verging van de pijn. De receptioniste die luid en duidelijk verkondigde dat ze meer kon dan de allerbeste receptioniste zijn. De receptioniste die bang was dat haar kansen verkeken waren, want: geen echte werkervaring. Maar ook de receptioniste met doorzettingsvermogen én… die zonder blikken of blozen haar stoute blauwe schoenen aantrok.

Ja, die blauwe schoenen. Ze zaten aan mijn voeten toen ik de selectieronde van de Bart de Graaf Foundation doorkwam en één van de Bikkels 2016-2017 werd. Dezelfde schoenen die mij een paar maanden later naar en van mijn sollicitatiegesprek liepen richting een nieuwe functie binnen het team cultuurparticipatie. Ik loop, ik sta, ik blijf lopen, ik blijf staan. Ik plant mijn voeten in mijn schoenen, de vloer, de grond. Rechtop! Want eindelijk! Kan ik dat weer.

Ik ben geboren met een afwijking in de botten van mijn benen waardoor de gewrichten in mijn benen in een te hoog tempo aan het slijten waren. Er moest geopereerd worden of ik moest mij verzoenen met een toekomstbeeld in een rolstoel. Ik was 25 toen ik de chirurg toestemming gaf om letterlijk en figuurlijk in te grijpen en stuk voor stuk de botten in mijn benen te breken en draaien. Ik was 30 toen ik voor het eerst weer kon lopen zonder het vooruitzicht van weer een operatie waarmee de grond onder mijn voeten vandaan werd gebeiteld.

Ik schrijf dit verhaal nu op om duidelijk te maken dat het leven loopt zoals het loopt, letterlijk en figuurlijk… In de jaren dat ik in de lappenmand lag, zag ik mijn kansen afnemen om aan een goede baan te komen. Ik kon immers niet werken, geen werkervaring opdoen, ik kon mij niet bewijzen. Niets is minder waar gebleken. Ook al lag ik op de bank te vergaan van de pijn, vloekend oefeningen uit te voeren tijdens fysiotherapie of huilend af te tellen tot de onvermijdelijke volgende operatie, ik bouwde iets veel waardevollers op: kracht.

De kracht om steeds weer opnieuw te leren lopen. De kracht om te blijven leven (ook al bloedde ik bijna leeg op de operatietafel). De kracht om te dromen. De kracht om terug te blikken. De kracht om vooruit te kijken. De kracht om naar mezelf te kijken. De kracht om naar de toekomst te kijken. De kracht om mijn talenten verder te ontwikkelen. De kracht om verhalen te vertellen, mijn verhaal en de verhalen van anderen. Ik heb geleerd dat omwegen en zijwegen mij ook naar mijn doel kunnen navigeren. Of dit nu in de vorm van een baan is en/of een eigen onderneming via de Bart de Graaff Foundation.

Waar het om gaat, is dat ik durf te staan voor alles wat ik heb meegemaakt, wat ik heb vergaard en waar ik naartoe ga… op mijn blauwe schoenen.

Door: Liselore Rugebregt

Liselore Rugebregt is Bikkel van de Bart de Graaff Foundation

Liselore schrijft al sinds het moment dat ze leerde schrijven. Gedurende haar studie Culturele Antropologie maakte zij gebruik van levensverhalen in haar onderzoek naar de overdracht van culturele patronen binnen Indische families van generatie op generatie. Zij ontdekte toen dat ze een talend had voor het opschrijven levensverhalen.

Gedurende de jaren dat zij geopereerd werd ontstond het idee om een tekstbureau in levensverhalen te beginnen. Samen met haar mentor Rob Swaans heeft Liselore dit idee verder uitgewerkt naar Hoofdstuk 11: levensverhalen voor iedereen en speciaal voor kinderen die een levensbepalende gebeurtenis hebben meegemaakt.

Binnenkort gaat haar website online: www.hoofdstuk11.nl

Liselore Rugebregt

Tekstbureau Hoofdstuk 11

Bekijk meer info over ...