Topsport
Tijdens mijn topsport verleden (jong-oranje hockey) werd ik, Ilse Modder (27), uitgedaagd om de grens steeds meer te verleggen om het beste uit mezelf te halen. En dat terwijl ik nu, na mijn skiongeluk in januari 2005, als chronisch zieke afgeremd moet worden om mijn grens te leren (her)kennen, signaleren en realiseren. Leren begint bij het bewust worden van mijn eigen aanpak, gedrag en de effectiviteit daarvan. Stap voor stap wil ik dichter bij mijn doel komen en zal ik mijzelf continu blijven uitdagen om bij mijn grenzen te komen. Dag in dag uit.
Om succesvol bezig te kunnen zijn met mijn onderneming moet de balans tussen mijn gezondheid en het ondernemen in evenwicht zijn. Op dit moment bestaat mijn gezondheid uit complete dagdelen revalidatie. Door een aantal mislukte operaties tussen oktober 2015 en juni 2016, tijdens het plaatsen van een Neurostimulator voor mijn CRPS, ben ik nu dag in dag uit bezig met het wéér opnieuw leren lopen. Dit betekend dat er praktisch alleen de avonduren over zijn voor het opstarten van mijn eigen bedrijf als grafisch ontwerper. Het is dan ook een understatement als ik zeg dat ondernemen met een beperking een ideale uitkomst is. Flexibele werktijden, thuis werken, een werkdruk die je zelf in de hand hebt. Kortom: beter kan niet!
Het gevaar zit voor mij echter in een klein hoekje. Ik moet goed luisteren naar de signalen van mijn lichaam en ze serieus nemen en ernaar handelen. Af en toe zullen er momenten komen dat er dingen zijn die ik niet kan doen, moet uitstellen of misschien wel compleet anders moet aanpakken. Dit kan confronterend zijn maar uiteindelijk is het beter dan dat ik structureel keihard over mijn grenzen heen ga en daardoor het ondernemen niet vol kan houden. In de eerste maanden als Bikkel van Bart de Graaff Foundation ben ik daarmee de mist in gegaan en ben ik de balans verloren. Ik werkte vaak door tot diep in de nacht terwijl ik de volgende ochtend weer hard aan de bak moest bij mijn revalidatie. Mijn energie werd hierdoor fors minder, mijn armen en benen begonnen steeds zwaarder aan te voelen. Het was alsof ik extra kilo’s met mij mee droeg. De alarmbellen waren vrij snel duidelijk, maar ik negeerde ze omdat ik té graag door wilde gaan en vervolgens was het te laat. Mijn lichaam was op. Een verplichte noodrem dus. Een keiharde confrontatie voor iemand zoals ik met een hoog streefniveau. Maar hé, wij Bikkels kunnen alles en zijn niet breekbaar, dacht ik.
Hoe graag ik de touwtjes ook in eigen handen wil houden, er is bij mij het besef gekomen dat ik niet alles alleen kan doen of weten. ‘Durf te vragen’ is voor mij, naast het vertrouwen hebben in je eigen kunnen, tot nu toe het belangrijkste leermoment. Als ik later terugkijk op mijn leven wil ik toch niet denken ‘had ik maar…’. Had ik maar het lef gehad om het te proberen en de creativiteit in mezelf een kans te geven in plaats van teruggetrokken en afgezonderd van de rest af te wachten. Stilletjes mijn mond te houden en te denken dat ik de wereld wel alleen aan kan. Het gaat er niet om dat ik de regie uit handen moet geven, het gaat erom dat ik ervaring op ga doen en juist van alle hulpmiddelen gebruik maak die mij als Bikkel zijnde worden aangeboden. Ik zei dus tegen mijzelf: ‘Verzamel alle moed bij elkaar, vraag om hulp en ga aan de slag. De stappen zullen voor je gevoel niet groot zijn, maar het hoeft ook allemaal niet in één keer’.
Geduld is een belangrijke factor en tijd is slechts een gegeven. Ik ben baas van mijn eigen onderneming, en ik ben baas van mijn eigen lichaam. Al klinkt dat laatste natuurlijk een beetje ongeloofwaardig als je lichaam niet meer alles kan of juist hetgeen is wat problemen geeft met betrekking tot je onderneming. Maar ondanks het feit dat ik, als Bikkel zijnde, minder tijd en energie heb om mijn eigen onderneming op te zetten, heb ik ermee te dealen dat de situatie is zoals het is. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan want ik wil niets liever dan mij 100% fulltime in zetten voor mijn bedrijf. En laten we realistisch zijn, het kost nu eenmaal meer moeite wanneer je te maken hebt met een lichamelijke beperking. Het gevolg voor mij dat er een reële kans is dat ik vaker wat grilliger ben omdat er simpelweg een hoop dingen niet kunnen doorgaan. Geduld is daarom onvermijdelijk, dat weet ik als geen ander. Het is voor mij wel belangrijk om dit te blijven realiseren, zeker op deze lastige momenten. Ik doe tenslotte mijn best en meer kan ik niet doen.
Neem bijvoorbeeld mijn pitch die ik op 13 oktober 2016 moest geven ten overstaan van de Bart de Graaff Foundation en alle mentorbedrijven. Ik was er wel maar tegelijkertijd was ik er niet. Een vlakke monotone presentatie die niet ging zoals ik voor ogen had. Mijn concentratie en energie waren ver te zoeken na een zware dag in het ziekenhuis met slecht nieuws. Desondanks probeerde ik er het beste van te maken. Ik bedoel, het was nu of nooit. Na de pitch werd ik door Corine van Ruissen, van Bart de Graaff Foundation, meegenomen naar een andere ruimte om een Bikkelfoto te maken. Ik mopperde wat na, had er flink de pest over in dat het niet goed ging en dat ik een hoop belangrijke dingen was vergeten te vertellen. Natuurlijk was de pitch een leermoment want uiteindelijk moet je er, in wat voor toestand je ook bent, er ten alle tijden staan. Dat is topsport. Tot mijn grote geluk was daar de volgende dag het verlossende telefoontje van Corine, Bart de Graaff Foundation, die mij vertelde dat ik een van de Bikkels van 2016-2017 ben. Het mentor bedrijf PostNL heeft zich aangeboden om mij te helpen om een succesvolle ondernemer te worden als grafisch ontwerper. Ik kon mijn geluk niet op. En om eerlijk te zijn, dat kan ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet.
Een aantal jaar geleden toen ik Anne Mreijen (Bikkel 2010) mocht helpen met het realiseren van haar Unlimited Magazine, kon ik al een beetje sfeerproeven hoe het zou zijn om tot Bikkel te worden uitverkozen. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat ik, nu 6 jaar later, zelf Bikkel zou worden. Op dit moment ligt mijn concept-ondernemingsplan bij mijn mentorbedrijf PostNL. Een team van vier fantastische mensen die het plan een voor een gaat beoordelen en elkaar van feedback voorziet. Volgende week ontmoeten we elkaar weer om het te bespreken. Wat kan er beter? Wat is de beste plan van aanpak? Hoe gaat het financieel plan eruitzien? Wat wordt de volgende stap? Zomaar wat voorbeeldvragen die we zullen beantwoorden.
Mijn tip voor als je als Bikkel succesvol wilt worden binnen je onderneming is dat je jezelf zal moeten laten zien. Niets komt je aanwaaien. Jij bent de baas van je eigen bedrijf en jij moet het dan ook zelf realiseren. Uiteraard kan je rekenen op de steun van je mentorbedrijf, en indien gewenst, van Bart de Graaff Foundation. Deze steun moet natuurlijk door jezelf gecreëerd worden. Jij moet de vragen stellen, jij moet met dingen aankomen, jij moet je als nieuwe ondernemer laten zien. Je moet het tenslotte zelf leren en begrijpen. Daar ga ik nu ook aan beginnen en ik hoop dat we aan het einde met zijn allen kunnen proosten op een succesvol Bikkel jaar.
Laten we eerlijk zijn, het Bikkel ondernemerschap is nu eenmaal topsport. Vallen, opstaan en weer doorgaan. Elke keer weer opnieuw, want opgeven komt niet voor in mijn / ons woordenboek.
Tot slot. Randall, Lisette, Francine en Richard van PostNL: ik wil jullie bedanken voor de geweldige ondersteuning die jullie mij bieden. Ik had het niet beter kunnen treffen en kijk er enorm naar uit om, samen met jullie, mijn Bikkel ondernemerschap tot een succesvol eindresultaat te brengen. Bedankt!
Ilse
