Synchronici-tijd in mijn theaterschrijverskwartier

Hallo, ik ben Babiche Ronday en ik ben schrijfster en theatermaakster. Ik ‘heb het op mijn heupen’ sinds ik in 2014 tijdens de geboorte van mijn dochter Noa heupschade opliep. Ik heb hierdoor een beperkte mobiliteit. Bij de Bart de Graaff Foundation werk ik onder begeleiding van Corine van Ruissen aan het opzetten van mijn onderneming ‘TheaterThuis Utrecht’, een thuis voor theater. En een plek waar het onverwachte en het onvermoede in de schijnwerpers kan en mag staan en in het zonnetje gezet kan worden.

09:00
Ik mag een column schrijven. Een Bikkel column. Ik wil mijn hele leven al schrijver worden dus dit vind ik leuk. Ik heb gelijk al een thema. Synchroniciteit. Fris en fruitig stap ik uit de douche en ga ik van start.

09:05
Ik kijk zeker vijf minuten naar de knipperende cursus op het digitale witte vel papier. Flarden gedachten in mijn hoofd, een liedje in mijn hoofd. Mijn vingers zweven kort boven de toetsen, om vervolgens een stofje van het scherm te vegen. En weer terug te gaan in de zweefstand. Mijn voet begint te steken. En te slapen. Ik begin het warm te krijgen. Ik zet een raam open. Ik zet nog een raam open. Ik ga weer zitten en blijf zitten. De bovenburen trekken hun toilet door. Een duif roekoet buiten. Waarom blijven die dieren vrijwel altijd hangen op die laatste ‘woep’?

Roekoekoeroekoekoeroekoekoe-WOEP.
Is dat je wel eens opgevallen?
Roekoekoeroekoekoeroekoekoe… woep.
Zelden neemt een duif de uitdaging aan om te eindigen op ‘Koe’. Altijd weer die woep.

09:07
Mijn stuit doet zeer en mijn voeten slapen. Ik pak mijn laptop op en ga staand typen bij het barretje in de keuken. Mijn jasje zit te krap, mijn armen beginnen te slapen van dat handengezweef boven de toetsen. Armen slapen, benen slapen, kou in mijn vingertoppen. Heel lichtjes raak ik met mijn vingertoppen de toetsen aan. Weer die belofte van allemaal woorden en letters. Wat wil ik nou zeggen over mijn Bikkeltraject. Wat heb ik nou te vertellen, over Barts Bikkels. Ja. Dat zijn we. Allemaal. Ondernemers. Mensen. Met of zonder beperking. Leven is nog niet zo gemakkelijk. Dingen vallen tegen of kapot, lichamen begeven het, mensen stellen elkaar en zichzelf teleur. En tegelijkertijd is er van alles zo intens mooi. Gaat de zon onder en weer op, worden er kinderen en goede ideeën geboren. Wat heb ik nou te zeggen of hieraan toe te voegen…?

Ik moet even liggen, trek mijn pyjama aan, zet een goede pot koffie, trek mijn grote warme zwarte vest en mijn sloffen aan en ga met de laptop in bed liggen. Zo! Ik zet de inspirerende muziek uit en doe mijn ogen dicht.

09:10
Ik moet denken aan dat ene filmpje van Bart waarin hij een steen door een raam probeert te gooien. Bam, bam, bam, hoe liep dat ook alweer af? Vast niet goed voor het raam. Hoe zat dat ook alweer. Ik open mijn ogen, pak mijn laptop en ga naar YouTube.

Oh ja, dat was het. ‘Ik heb ingebroken en er gebeurt helemaal niks. Helemaal niks!’ Ik denk terug aan hoe grappig ik dat filmpje vond. Hoe oud was ik toen, middelbare school denk ik ofzo. Veertien? Ik google verder. 1996 was dat, die steen gooien. Toen was ik 14. Ik google verder. Oh ja joh, Die teringtubbies van hem, die vond ik ook hilarisch!

Dat was het moment dat ik zeker wist dat ik NOOIT kinderen zou willen. Toen was ik 18 ofzo. Grappig, steeds als mijn dochter Teletubbies kijkt en zegt, hoor ik ‘Teringtubbies’. Ik gniffel. Ik google verder. En ik google weer terug naar het filmpje van die steen door het raam. Te grappig. Een steen, door het raam gooien, bellen en kijken wat er gaat gebeuren, opgehaald en weggevoerd worden. Ik google verder. Hoe oud is hij eigenlijk geworden. 35 jaar. voor altijd 35. Dat is toevallig. Ik word deze zomer… Ik schrik op van het geluid van de deurbel. Ik kijk op mijn wekker. Het is

11:15
Mijn stuit doet weer zeer en mijn been slaapt. Hoe lang heb ik zo gezeten? De duif roekoewoept weer. De deur gaat open. Mijn moeder komt mijn dochter van drie terugbrengen van de kinderopvang en zet de televisie aan in de huiskamer. ‘De Teletubbies!’ hoor ik Noa roepen.

Synchronici-tijd voor wat meer informatie over synchroniciteit.
Synchroniciteit legt de verbinding met het “collectief onbewuste”, is een bron van zingeving en verbondenheid en vaak, zolang je nog worstelt met het principe, van confronterende lessen voor de ziel. Het is de kunst om niet eindeloos te blijven praten over de theoretische en wetenschappelijke aspecten van het verschijnsel, maar om manieren te vinden om het daadwerkelijk toe te passen en te integreren in het dagelijks leven. En om condities te scheppen waarin we er meer open voor kunnen staan.

De ingang daarvoor is het contact met de ander, het vermogen om kwetsbaar en onbevangen te zijn. En met ontdekken wat je van binnen voelt en weet, ten diepste uit, naar verlangt en naar buiten wilt brengen. Vanuit dat echte contact met jezelf leg je de basis voor een toename van bijzondere synchronistische ervaringen.

Inspirerend is het Boeddhistische gezegde “dat een mens moet leven met de gedachte dat alles wat hij doet een groot effect heeft op de wereld en dat hij tegelijkertijd niet moet denken dat wat hij doet ook maar enige invloed op de wereld heeft”. Oftewel: “doe alles met de grootst mogelijke passie en overtuiging en wees bereid om er onmiddellijk afscheid van te nemen wanneer het leven dat van je vraagt”.  BRON: www.synchroniciteit.nl

De basis voor mijn onderneming TheaterThuis Utrecht is de combinatie van de pijlers: theater als thuis, cultuur, welzijn en horeca. Met TheaterThuis wil ik zoveel mogelijk ‘toevallige’ ontmoetingen, betekenisvolle momenten en een voedingsbodem voor synchroniciteit faciliteren. Inspireren. Je laten inspireren. En reflecteren.

In het aanbieden van culturele workshops, voorstellingen, feesten en ontmoetingsmomenten voor jong en oud om beperkt en onbeperkt te genieten. De website van theaterthuis Utrecht, www.theaterthuis.nl staat momenteel nog in de steigers. TheaterThuis zal zo snel mogelijk in 2017 haar deuren openen. Tot die tijd ben ik voor vragen over workshops of ideeën voor projecten van, voor of met TheaterThuis Utrecht bereikbaar via: ronday.babiche@gmail.com, tel: 06 39 88 92 59.